Inwentaryzacja i dokumentacja projektowa wraz z cyfrowym modelem założenia parkowego przy pałacu w Podhorcach
W 2023 roku specjaliści z Fundacji Krajobrazy, w ramach projektu „Inwentaryzacja i dokumentacja projektowa wraz z cyfrowym modelem założenia parkowego przy pałacu w Podhorcach” na zlecenie Narodowego Instytutu Polskiego Dziedzictwa Kulturowego za Granicą POLONIKA, przeprowadzili pierwsze działania terenowe mające na celu wykonanie szczegółowej inwentaryzacji drzewostanu parku i terenów przyległych przy założeniu zamkowo-pałacowym w Podhorcach. Dokonano pomiarów drzew i powierzchni krzewów, określając ich rozmieszczenie, gatunek oraz parametry. Każde z drzew zostało indywidualnie poddane analizie stanu zdrowotnego, w tym ocenie stabilności. Dokonano podstawowej oceny stabilności drzew. Sprawdzono cechy diagnostyczne, takie jak: osłabienia głównych rozwidleń, pęknięcia oraz stan części porośniętych pnączami.
Wraz z lokalnym zespołem geodetów stworzono mapę do celów projektowych. Na podstawie przeprowadzonych badań przeprowadzono analizę gatunkową i wiekową zabytkowego drzewostanu, aby rozpoznać układy i kompozycje, które mogły ulec zatarciu z powodu przerostów czy wypadów. Analiza kompozycji będzie podstawą do stworzenia modelu 3D terenu oraz koncepcji odtworzenia i dostosowania tego cennego obszaru do obecnego sposobu użytkowania. Efekty działań projektowych będą przedstawiane na bieżąco.
Zamek o charakterze pałacowym (tzw. palazzo in forte zza) znajduje się na wzgórzu w paśmie Woroniaków, na krawędzi północnego stoku płaskowzgórza, na wysokości 399 m n.p.m., u którego rozpościera się równina doliny Styru. Założenie obejmuje szczyt i częściowo zbocza wzgórza. Centrum założenia, zabytkowy Zamek Podhorecki, jest powiązany z pobliskim kościołem i stosunkowo mniejszymi budynkami gospodarczymi. Otoczenie zamku zajmuje kompleks parkowy, który prawdopodobnie pierwotnie był symetryczny, zdominowany przez układy liniowe z mniejszą ilością grup i soliterów. Obecnie obiekt jest zaniedbany, a jego pierwotne układy uległy zatarciu. Większość roślinności jest w złym stanie, podobnie jak elementy małej architektury oraz nawierzchnie. Tkanka historyczna zachowana jest w postaci brył budynków i ukształtowania terenu. Występują też budynki zabudowane stosunkowo niedawno, które zmieniają charakter przestrzeni i nie należą do pierwotnego układu. Układy alejowe i szpalerowe oraz dwa wyraźne boskiety także prezentują oryginalny plan, jednak zostały zaburzone i wymagają pielęgnacji.
